17 december 2019
Een druilerige donderdag, het miezelt en is wat mistroostig weer. Ik heb net een vergadering gehad die (gelukkig!) vroeg afgelopen is en loop door de Venlose straten naar huis. Voor me loopt een voor mij onbekende oudere mevrouw met een rollator. We knikken elkaar eens toe en glimlachen naar elkaar. “Fris, hé” zeg ik. “Ja”, antwoordt ze, “maar ik probeer toch elke dag weer even naar buiten te gaan”. Ik minder mijn tempo om haar bij te houden. “Dat lijkt me ook wel goed, als je dat doet.” En meteen hebben we een gesprek.
95 jaar is ze, en ze woont zelfstandig. “Maar ik heb wel hulp hoor, anders ging dat niet.” Die hulp komt twee keer per week en ze is er blij mee. Net zo blij als ze is dat ze er nog steeds elke dag even op uit kan gaan om haar boodschappen te doen.
Wat ze verder doet op een dag? Nou, ze leest graag. De krant en boeken. “Want je wilt toch een beetje bij blijven.” We wisselen boekentips uit en onze smaak blijkt nogal overeen te komen. Het gesprek wordt zo geanimeerd dat ik ook durf te vragen of ze zich wel eens eenzaam voelt. “Ja natuurlijk”, zegt ze “Er zijn steeds minder mensen waarmee je over vroeger kunt praten, maar dat heb je nu eenmaal als je oud wordt. Dat hoort er bij. Maar ik geniet van wat ik wel heb en dat is best veel. Mijn kinderen en kleinkinderen komen veel op bezoek en ik probeer zoveel mogelijk alles te volgen wat er nu gebeurt. Het is wel heel anders dan vroeger maar dat hoeft niet slechter te zijn.” Ik moet haar bekennen dat ik best wel een beetje bang ben om oud te worden. “Kind”, zegt ze, “ben maar niet bang. Herinneringen nemen ze je nooit af. En er is altijd wel iets moois te beleven, je moet het alleen willen zien.”
We nemen afscheid. “Bedankt voor het leuke gesprek” zegt ze nog. Maar eigenlijk moet ik haar bedanken. Eenmaal thuis bedenk ik dat ik haar best had kunnen uitnodigen om samen ergens een kop koffie te drinken. Kans gemist......
AS
Overzicht blogs:
© Copyright 2024 by Een Tegen Eenzaamheid Venlo. Powered by CLIM.nl
